Het verlies van onze meisjes.

 

Het is ons overkomen

 

Soms zag je op televisie of hoorde je in de verte dat iemand zijn ongeboren kindje is verloren.

Verschrikkelijk vond ik dat altijd om te zien of te horen, het idee dat je je kindje verliest op welke manier dan ook, dat wilt geen 1 ouder mee maken, en dat hoort eigenlijk ook gewoon niet, maar helaas gebeurd het.

Zo ook is het ons als gezin overkomen, en tot grote schrik en veel verdriet niet 1x maar we zijn 2 kindjes verloren in verdere zwangerschap. ( Yasmin 28 weken 2018 ) ( Emily Yasmin 34 weken 2020 )

 

Je wereld stort in

 

De eerste keer zit nog steeds vers in mijn geheugen, zoiets vergeet je natuurlijk nooit meer.

Onze wereld stortte in, vanaf het moment dat ik hoorde dat ons kindje niet meer leefde heb ik weken in een waas geleefd, nadenkend of ik wel wakker zou worden uit deze nachtmerrie, ik kon niet boos zijn, verdrietig zijn niks..

Het ergste is is dat ik nog moest bevallen van mijn meisje waarvan ik wist dat ik haar niet zou horen huilen, al hoopte ik dat ik haar zou horen huilen, maar dat gebeurde niet.

Je gaat naar huis zonder je kindje. ( wij gingen naar huis zonder ons kindje, maar je mag je kindje wel mee nemen naar huis als je dat graag zou willen )

Hebben we bewust niet gedaan, meer uit zelfbescherming denk ik, bang, bang om misschien nog meer pijn en verdriet te krijgen dan dat we al voelden, als dat zelfs wel mogelijk is, geen idee het voelde op die manier toen goed voor ons, nou ja goed, liever wilde ik haar meenemen naar huis natuurlijk, soms vind ik het lastig om de juiste woorden te brengen, begrijp me niet verkeerd.

Van binnen was ik een ander mens, gebroken. Maar aan de buiten kant zag je dat niet.

Ik besloot de knop om te draaien in mijn hoofd, en ben ik eigenlijk gaan leven voor mijn gezin.

Ik dacht en zorgde eigenlijk alleen voor mijn gezin in plaats van ook mezelf.

Ik moest door, hoe hard dat ook klinkt, ik heb nog een zoon waar ik alle liefde aan wou geven.

 

We beleefde alles weer opnieuw

 

De wens was altijd wel 2 of 3 kindjes, en zo werden wij gelukkig nog ouders van onze gezonde zoon Javey in 2019.

Een paar maanden later besloten we om voor nog een kindje te gaan mocht het ons nog een keer gegund zijn, ik was dan ook meteen zwanger.

Toen we te horen kregen dat we in verwachting waren van een meisje, kon ons geluk niet op, maar ook werden we een beetje bang.

Maanden gingen voorbij en alles ging en was goed, ik kon niet wachten om haar in mijn armen te nemen, het zou nog maar heel even duren.

En het klopte het duurde ook maar even, alleen niet zoals wij gehoopt hadden.

Ook onze lieve Emily is stil geboren.

Je beleeft alles weer opnieuw, en vraagt je af wat je fout hebt gedaan.

Komen we dit wel te boven, kunnen wij dit nog een keer aan als gezin.

Wat doet het met onze kinderen.

Net zoals eerder besloot ik de knop weer om te draaien in mijn hoofd, en door te gaan voor ons gezin. Alles op alles zodat ons gezin niet nog verder uit elkaar zou spatten.

Het gevoel schommelde aan alle kanten en dat doet het nog steeds.

We zijn prikkelbaarder geworden, kunnen niet goed meer tegen drukte, het hoofd raakt gewoon te snel vol.

Ik ben niet meer helemaal mezelf, en of ik dat ooit nog zal worden geen idee.

Je doet je best, en hoopt nog op een mooie toekomst voor je gezin, in plaats van alleen maar pijn en verdriet.

 

Onverwachts zwanger

 

Bijna een jaar later raakte ik onverwachts zwanger, dat was echt een hele grote schok.

Toch hadden we samen besloten om ervoor te gaan, alleen dit keer hadden we geen babykamer klaar gemaakt of wat dan ook, dat durfden we niet meer. Maar gelukkig is uiteindelijk onze gezonde zoon Djaylen geboren.

 

Ook zijn we onze ouders heel dankbaar voor wat ze voor ons betekend hebben in deze moeilijke tijd.

 

Vergeet vooral niet om te praten, praat al is het met familie, vrienden, een vreemde. Praten is heel belangrijk, en schrijven, schrijf het gevoel van je af!

 

Steun elkaar, en waardeer wat je hebt!